سکوت می کنم ....
می گذارم انسان ها تا انتهای قضاوت اشتباهشان نسبت به آنچه هستم بروند
می گذارم اصلا عوضی بگیرند نیت های مرا
و خیره نگاهشان می کنم ....
مگر چقدر مهم است درست شناخته شدن در اذهان ِ دیگران وقتی آنها از
جنگ تو با مالیخولیای درونت بی خبرند ....
از دراکولایی که هرچه گریه کند بیشتر شبیه تمساح ها به نظر می آید
چه فرقی بکند تو را گاندی خطاب کنند یا هیتلر...
چه فرقی می کند تو را آن پرستار همیشه راستگویی فرض کنند
که تنها دروغ زندگی اش را به خاطر ژان والژان گفت
یا تو را تناردیه ای ببیند که نقش منفی ِ عذاب های کوزت بود
وقتی
این مالیخولیا دست از سر روز مرگی هایت بر نمی دارد...
