یه آدمایی هستند خاصند ، عجیبند ...
توی این دنیا که هرقدمی بر میداری صد نفر نامرد پشت سرت قدم بر میدارن ،
آدم های خاص ، داغون میشن ....
در هیاهوی این دنیا نگرانم ، نگران آدم های شبیه به گذشته ی خودم
آدم هایی که امروزشان درست شبیه دیروز منه ....
آدم های احساساتی همیشه له می شوند، می شکنند ، خرد می شوند و در آخر نابود می شوند
اما سکوت می کنند ، نمی توانند فریاد بزنند ، نمی توانند در فکر انتقام باشند ...
آدم های احساساتی دنیایی از محبتند ؛ محبت زیبایشان را نثار هر نالایقی می کنند؛
همیشه بودن در کنار یک آدم احساساتی به انسان آرامش می دهد ...
هر چیزی که پیش آید میدانی شخصی را در کنارت داری که حاضر است حرف هایت را گوش کند،
غم هایت را به دوش بکشد ، شادی هایش را به تو بدهد؛ میدانی شخصی در کنارت هست که همراهت اشک می ریزد
با تو غصه می خورد ، در کنار تو درد می کشد ؛
تو میدانی آن شخصی که کنار تو نشسته ، میتوانی سرش داد بزنی و او را مقصر بدانی و او کلامی اعتراض نمی کند؛
تو میدانی اگر مقصر نباشد حاضر است برای آرام کردنت همه چیز را گردن بگیرد ...
تو میدانی آدم احساساتی در کنارت هست به همین دلیل در شادی هایت رهایش می کنی،
در غم هایت غرقش می کنی و در مواقع تنهایی در آغوشش می گیری ...
در این دنیا ؛ احساساتی بودن برای خودش دنیاییست و هر کس نمیتواند این گونه باشد ....
مرسی زهرا بابت متنت *
